مرا آزاد می خواهی؟

مرا از خود رها کردی و بال پر زدن دادی

اگر این است آزادی مرا بی بال و پر گردان

چند وقت پیش تو تعطیلات عید، فیلم Room رو دیدم. فیلم بسیار خوبی بود. بازیگرا عالی، فیلمنامه و موسیقی هم عالی بودن. به نظر من فیلم نمی خواست مطلب یا نکته خاصی رو به مخاطب تحمیل کنه، بلکه یک سری احساسات رو خیلی عالی بیان کرده بود.خیلی خوب این حس رو به آدم انتفال می داد که «دنیا یعنی چی؟، «آدم کی می تونه خوشحال باشه؟»، «عادت کردن به یک چیز  چه جور باعث می شه دید آدم به بقیه چیزها تغییر کنه». فیلم دیالوگ های خیلی خوبی هم داشت. بیش از این نمی گم چون نمی خوام فیلم رو این جا تعریف کنم. می خواستم این شعرو این جا بیارم که دیروز از کتاب «ضد» فاضل نظری خوندم. شعر هم به شدت همون مفاهیم رو داره می گه. اون قدر به فیلم نزدیکه، که من موقع خوندن شعر احساس می کردم این شعر دقیقا برای این فیلم گفته شده!

خوابگاه

متن شعر در ادامه مطلب

در این دریا، چه می جویند ماهی‌های سرگردان
مرا آزاد می‌خواهی؟ به تنگ خویش برگردان

مرا از خود رها کردی و بال پر زدن دادی
اگر این است آزادی مرا بی بال و پر گردان

دعای زنده ماندن چیست وقتی عشق با ما نیست؟
خداوندا دعای دوستان را بی اثر گردان

من از دنیا به جادوی تو دل خوش کرده ام ای عشق
طلسمی را که بر من بسته بودی، بسته تر گردان

به جای اینکه هیزم بر اجاقی تازه بگذاری
همین خاکستر افسرده را زیر و زبر گردان

من از سرمایه عالم همین یک «قلب» را دارم
اگر چیزی دگر مانده است، آن را هم هدر گردان


در این دوزخ به جز تردید راهی تا حقیقت نیست
مرا در آتش تردیدهایم شعله ور گردان
فاضل نظری