به نام دوست
در این مدت بعد از امتحانات میان ترم به مطالبی توی وب گردی ها بر خوردم که آوردنشون تو این جا خالی از لطف نیست. ابتدا لیستی از آن ها را در ادامه میارم و بعد خود متن ها و دیدگاه و افزوده های خودم رو برای اون ها می نویسم.
به نام او
پارسال، تابستون بعد از کنکور فرصتی پیش اومده بود که کمی بیشتر بیرون بریم و اون موقع بود که بعد از مدت زیادی خونه موندن، بعضی وقت ها می رفتیم پارک برای دوچرخه سواری. عکس های زیر همگی از پارک ناژوان، کنار رودخونه گرفته شدن. دیگه نیازی به ذکر نیست که موقع عکس برداری رودخونه آب داشته! بیش تر عکس ها رو من از داداش گرفتم، اون هم با SIII! یادش بخیر خیلی خوب بود! چند روز پیش دوباره من و داداشم اتحاد ناگسستنی مون رو تجدید قوا کردیم و به اسم قاشوق تو مسابقه کدکاپ تیم دادیم. فعلن که مرحله مقدماتی رو انگار قبول شدیم. تا بعدن چی بشه! دیگه منتظرتون نمی ذارم این شما و این هم عکس ها:
داداش روی یکی از پل های ناژوان
عکس از من، من هم سوار دوچرخه بودم که این عکس رو گرفتم!
بقیه را در ادامه مطلب ببینید.
به نام دوست!
الان که دارم این پست رو می نویسم از امتحان ریاضی ۲ برگشتم و با خیال راحت برای این که تا مدتی فعلن امتحان دیگه ای ندارم، مشغول کارهایی شدم که دوست دارم انجام بدم. این پست قراره یکم در مورد فیلم های مورد علاقه و ذائقه فیلمی ام بنویسم. به نظر من لیست فیلم هایی که هر کس از اون ها خوشش میاد، یه جورایی داره شخصیت، دغدغه ها و نحوه تفکر اون فرد رو نشون می ده. منظورم فیلم هایی نیست که بعد از دیدنشون آدم نگاه مثبتی بهشون داره ولی بعد از یه مدتی یادش می ره. بلکه فیلم هایی که ممکنه چند بار ببینه و خیلی از سکانس ها و دیالوگ هاش رو به خاطر بسپاره. با شخصیت هاش عجین بشه و واقعن توی فیلم ذوب شه. احساس بکنه حرفی که فیلم می خواد بزنه با حرف خودش یکیه. برا همین به نظرم خوبه آدم چند وقت یه بار فیلم و شخصیت های مورد علاقه اش رو لیست کنه تا یادش باشه تو گذر زمان از چی خوشش می اومده و دغدغه ها و فکرش چطوری بوده.
من خودم حضور ذهن چندانی الان ندارم و خیلی راحت نمی تونم تصمیم بگیرم که بخوام به فیلم ها رتبه بدم. برای همین به خودم زحمت نمی دم هر طور که شده یه رتبه بندی درست کنم. با این وجود وقتی این رتبه بندی رو می بینم احساس می کنم تو مقدار زیادی باهاش موافقم. البته تفاوت هایی هم هست مثل این که از نظر من لئون جایگاه خیلی خیلی بهتری داره! من از مجموعه ی این فیلم ها خوشم میاد ولی نه به این ترتیب. همین طور من کم تر از فیلم های خشن خوشم میاد. فیلم هایی که من ازشون خوشم میاد و موقع دیدنشون کلی هیجان زده می شم. فیلم هایی ان مثل:
'A Beautiful Mind - Amelie - Fight Club - Usual Suspects - Taxi Driver - Dark Knight
Matrix - Gladiator - Se7en - Forrest Gump - Shutter Island - The Truman Show
The Big Lebowski and whole movies directed by Nolan'
لیست بالا یه چیز ناقصه. همینطوری چن تا فیلم که یادم بود رو نوشتم. می خواستم تو این پست اشاره ای هم به بهترین پویانمایی هایی که تا الان دیدم، داشته باشم. این ها رو توصیه می کنم حتمن حتمن ببینید!
The Little Prince - The BOXTROLLS - Ernest and Celestine
WALL.E - KungFu PANDA - How to train your DRAGON
به نام دوست
از اون جایی که من تا حدی کمال گرام، یک سری از پست ها رو تا به نظرم کاملن آماده نشن منتشر نمی کنم. توی تقویم مک هم امروز رو اختصاص داده بودم که پیش نویس های قبلی رو کامل کنم و منتشرشون کنم، ولی یه اتفاقی باعث شد که این کار رو به مدتی بعد تر تعویق بندازم. چون نمی خوام در یک روز بیش از یک پست بنویسم. بگذریم، معمای انیشتین را یادتونه؟ دوران بچگی من یادمه توی کتاب های معما این رو می نوشتن، من اون موقع ها می گفتم این دیگه چه چیزه مسخره ایه خب همه اطلاعاتو با هم در نظر بگیری راحت حل می شه و چون من کلن آدم تنبلی ام حالش ندارم این کار رو بکنم وگرنه خیلی آسون می تونم حلش بکنم. دیروز تو وبگردی به این معما برخوردم، با خودم گفتم بذار یه بار که شده اینو حلش کنم ببینم چی می گه. یک سری تلاش ناموفق داشتم تا این که در نهایت مساله حل شد. داستان حل مساله رو از دید سوم شخص نوشتم و نتیجه کار پی دی اف زیر شد.
این جا رو اونایی که با لاتک آشنا ان بخونن: برای رسم نمودار من از پکج tikz کمک گرفتم. گفتم فایل نهایی دستورات رو این جا بگذارم که اگه کسی خودش خواست مساله رو حل کنه، یک نمودار آماده داشته باشه.این هم قسمتی از tikz نویسی:
\begin{center}
\begin{tikzpicture}[scale=0.25]
\tikzstyle{every node}+=[inner sep=0pt]
\draw [black] (66.9,-11.1) circle (3);
\draw (66.9,-11.1) node {قرمز};
\draw [black] (66.9,-24.2) circle (3);
\draw (66.9,-24.2) node {بریتانیایی};
\draw [black] (55.2,-55.8) circle (3);
...
\draw [black] (66.9,-21.2) -- (66.9,-14.1);
\fill [black] (66.9,-14.1) -- (66.4,-14.9) -- (67.4,-14.9);
\draw [black] (45.296,-26.598) arc (31.37767:-31.37767:15.75);
\fill [black] (45.3,-43) -- (46.14,-42.58) -- (45.29,-42.06);
\end{tikzpicture}
\end{center}
تا یادم نرفته این رو هم این جا بنویسم که داشتم اسم خودم رو تو وب سرچ می کردم، به یک حسین نادری برخوردم که از جهاتی شبیه به هم بودیم. با این تفاوت که ایشون دوسال از من بزرگتره و پلی تکنیک درس می خونه. این هم وبلاگشون و پستشون درباره ی این قضیه. پیوندش هم کرده ام. ایشالله که تو زندگی موفق باشه!
یاحق!
مرا از خود رها کردی و بال پر زدن دادی
اگر این است آزادی مرا بی بال و پر گردان
چند وقت پیش تو تعطیلات عید، فیلم Room رو دیدم. فیلم بسیار خوبی بود. بازیگرا عالی، فیلمنامه و موسیقی هم عالی بودن. به نظر من فیلم نمی خواست مطلب یا نکته خاصی رو به مخاطب تحمیل کنه، بلکه یک سری احساسات رو خیلی عالی بیان کرده بود.خیلی خوب این حس رو به آدم انتفال می داد که «دنیا یعنی چی؟، «آدم کی می تونه خوشحال باشه؟»، «عادت کردن به یک چیز چه جور باعث می شه دید آدم به بقیه چیزها تغییر کنه». فیلم دیالوگ های خیلی خوبی هم داشت. بیش از این نمی گم چون نمی خوام فیلم رو این جا تعریف کنم. می خواستم این شعرو این جا بیارم که دیروز از کتاب «ضد» فاضل نظری خوندم. شعر هم به شدت همون مفاهیم رو داره می گه. اون قدر به فیلم نزدیکه، که من موقع خوندن شعر احساس می کردم این شعر دقیقا برای این فیلم گفته شده!
متن شعر در ادامه مطلب
به نام خدا
یکی از مساله هایی که چند سال پیش تورنمنت شهرها مطرح شده بود و بعد از اون انواع مختلفش رو از احسان امام جمعه شنیده بودم مساله ی حدس کلاه بود. قضیه اینه که تو یه گروه که کلاه هرکس به یه رنگیه، هر نفر باید رنگ کلاه خودش رو از روی بقیه حدس بزنه. در حین وبگردی به یه نوشته برخوردم که تعدادی از این دست مسائل با متناهی تعداد کلاه و پاسخ هاشون رو آورده بود. مقاله رو به فارسی ترجمه کردم و نتیجه کار این شد که در ادامه برای دانلود قرار داده شده. یکی از چیزهایی که موقع حروف چینی با تک به فهمیدم این بود که درسته لاتک خیلی کارها رو می کنه و نتیجه کار با لاتک قسنگ تر از واژه پرداز های دیگه است، اما برای یک سری کارهای ساده مثل تغییر رنگ که چندین بار تکرار بشن، تک نویسی خیلی خسته کننده و اعصاب خرد کن می شه. به نظرم باید یک محیط نسبتا قوی برای لاتک بنویسن.
موقع نوشتن این پست، خودنویس رو از آبی دیدم و باهاش موافق بودم که روح وبلاگ نویسی و دنبال کردن یک وبلاگ خیلی با شبکه های اجتماعی متفاوته. چون معمولن اکثر پست هایی که وبلاگ نویس ها می نویسن برای خودشونه نه بقیه. برای همین روح وبلاگ با یک پروفایل خیلی فرق داره. قبل تر وبلاگ سابق محمد جواد نادری: الگوریتمیست برام نمونه بود اما الان که دیگه عمرش به پایان رسیده دنبال وبلاگ های دیگه ام. یکی از وبلاگ هایی که در همین راستا تازه دیدم و به نظرم می آد خوب باشه وبلاگ ریاضی مرد بیچاره است.
نقطه سرخط
به نام او
تابستون پارسال بعد از کنکور یه مدتی ایجاد شده بود که کار خاصی نداشتم بکنم و بعد از مدتی که با کامپیوتر سر و کار نداشتم می خواستم یه چیزی یاد بگیرم و یه ذره وقتم رو مفید کنم. با یار دیرین، فلش، هم خیلی وقت بود که خدا حافظی کرده بودم و کل ایده هایی که داشتم با فلش بازی بسازم و این ها همه یادم رفته بود و دیگه حس کار با فلش نبود. یه جورایی فلش برای من نوستالژیه. یادآور دوران راهنماییمه. دیگه برا همین من رفتم دنبال طراحی وب و اسماعیل هم مدلینگ با بلندر. اول هاش که من داشتم با ابرمتن و استایل شیت آشنا نبودم خیلی برام عجیب بود که آیا این ها قدرت کافی برای طراحی این سایت های خفنو دارن یا نه؟ اما بعد از مدتی فهمیدم بهترین کار برا طراحی همینه و برا طراح هم آسون تر از این نمیشه. در این بین یک سری کار هایی کردم که چون نمی تونم آپلودشون کنم اینجا عکس هاشون رو می گذارم. عکس ها رو با افزونه ی کروم به نام FullPageScreenCapture گرفتم که می اومد صفحه رو اسکرول می کرد و عکس می گرفت برای همین یک سری از شی ها که مکانشون نسبی نبوده و عکس های شناور به خوبی نیفتادن و چندین بار تکرار شدن اما بدک نیست. البته لازم به ذکره بیشتر مدل هایی که توی این ها استفاده کردم کارای اسماعیل با بلندر بوده. ببینید!
