بالاییه برا پوستر فیلم خوبه. یکم خشن تر بود می شد نوشت: Public Enemies
پایینی هم که خب بمونه دیگه!
از اون جایی که این بلاگ شخصیه و همش که نباید سوال باشه، یه سری از شاهکار های هنر عکاسیم رو میخام هر از گاهی اینجا بزارم.(صرفن برا اینکه بمونه، نه این که با ارزشن :دی)
این عکسا رو الان نگرفتم. مال خیلی قبلن ،ویژگیشون این بود که هنوز موجود بودن.
سلام بر آنانی که خواب اند
یکی از چیزایی که معمولن باهاش خبر و کاریکاتور از نماینده های مجلس می سازن خوابشون سر جلسس. واقعن خواب زشته؟ چی باعث میشه یکی فکر کنه خواب زشته؟ انگار یه قانون تو کره جنوبی هس که حق نداری کسی رو که خوابه، از خواب بیدار کنی چون خواب مقدسه. من کاری به این ندارم ولی خب خواب نیاز آدمه و وقتی طرف میره تو یه جلسه خودش که نگفته این زمان باشه که. پس اگه خوابش برد به نظر من مشکلی نداره. البته من اینا رو دارم میگم که خودمو تبرئه کنم. چون من اخیرن سر کلاس ها خیلی خوابم می بره. یه بار سر کلاس حل تمرین فیزیک رفتم ته کلاس گرفتم خوابیدم، بعد یکی از بچه ها فیلم از خواب من گرفته بود. یا مثلن یه بار دیگه سر کلاس اندیشه گرفتم خوابیدم که استاد اومده بود جلوم بم زل زده بود تا بیدارشم. یه بار دیگه اش هم همین عکس زیر از سمینار زمستانی!
نمی دونم چه حکمتیه من شبا خوابم نمیاد، اونوخ روزا تو کلاس خوابم می بره. گویا صدای استاد برای من بهتر از لالاییه! یکی از ویژگی هایی هم که من دارم اینه که فقط چشمامو می بندم و بدون تکون دادن سر می خوابم و جهت نگاهم هم به سمت تخته باقی می مونه! این از جهش هاییه که داره تو نسل انسان به وجود میاد.
چهارشنبه و پنج شنیه هفته ی پیش تو دانشگاه سمیناری بود من باب علوم کامپیوتر. از این رو اون چیزایی رو که یادم میاد می نویسم.
اول از همه یکی از اساتید که خواسته بود اسمش منتشر نشه گفته بود که حتی اگه ثبت نام نکردید هم برید تو سمینار شرکت کنید اون هم فقط برای این که آقای فلانی میاد.خب سخنرانی دکتر مهدیان به شدت گهربار بود.اون چیزی که ایشون کل کار علمی رو خلاصه می کردن خوندن، نوشتن و فکرکردن بود. به نظر ایشون دو مهارت اول تو دانشگاه حداقل تو لیسانس خوب آموزش داده نمی شن و باید هر کس خودش سعی کنه یاد بگیره.یه نقل قول هم از دایسترا کردن که خوب بود:
We must be very careful when we give advice to younger people:
sometimes they follow it!
بعد از اون هم چیزی که کلن دستگیر آدم می شد این بود که اگه از۱۹۷۰ تا ۱۹۹۰ دوران کامپیوتر و ۱۹۹۰ تا ۲۰۱۰ دوران اینترنت باشه، از ۲۰۱۰ تا ۲۰۳۰ دوران یادگیری ماشینه.
یکی از چیزایی دیگه که بش برخوردم این بود که یه Computer Scientist باید حتمن جبر خطی بلد باشه.
در مورد خوندن هم یه توصیه ای گرفتم که تو هر زمینه سعی کنم اول lecture note هاش رو بخونم تا موضوع دستم بیاد بعد سعی کنم وارد جزئیاتش شم.
این مطلب هنوز بازه. احتمالن باز هم بش اضافه می کنم.
تا اون جایی که یادم میاد من و داداشم همیشه دوقلو بودیم. الان هم هستیم. اما یه فرقی داره. قبلن به ندرت می شد ما رو جدا از هم دید و به خاطر همین دوقلو بودن ما خیلی بقیه رو گیج نمی کرد. اما الان بعد از این که دانشگاه های مختلفی رفتیم حتی خودمون هم کمتر همو می بینیم.تقریبن هفته ای یکی دو بار. بعضی وقتا که من می رم امیر کبیر یه عده منو با داداشم اشتباه می گیرن و برعکس. البته موقعیش سخت می شه که طرف مقابل، واکنش تو رو نسبت بهش سرد می بینه و وقتی کنار هم نیستیم باورش نمی شه که ما دوتاییم. مثلن همین چن روز پیش یکی از بچه ها که خیلی هم با هم آشنا نبودیم رفته بود امیر کبیر و با فکر این که تو اونجا یه آشنا دیده رفته بوده و کلی با داداشم حرف زده بوده واین صوبتا. آخرش هم وقتی دست گیرش می شه قضیه از چه قراره، یه فیلم از خواب من سر کلاس حل تمرین فیزیک نشون داده بود! یا کمی قبل تر چند وقت پیش داشتم تو راهرو خوابگاه می رفتم به سمت اتاق که یکی بلند سلام کرد از اونجایی که من تو اونجا کسی رو نمی شناختم با خودم گفتم با یکی دیگه بوده. گذشت تا یه بار رفته بودم خوابگاه پیش داداشم که همون بابا رو دیدیم (که قاعدتن من اون موقع به جا نمی آوردمش) و دلیل برخورد سرد منو فهمید. کلن الان وضعیتم جوری شده که خیلیارو نه میدونم اسمشون چیه نه می شناسم نه هیچی اما با هم سلام واحوال پرسی می کنیم. تا این که یه شب رفته بودم مسواک بزنم، عینک نداشتم یکی رو دیدم، به هم سلام کردیم. اما من نشناختمش. کلن اینکه بپرسی طرف کیه هم حس خوبی نداره پس بیخیال شدم. بعدن وقتی دوباره همونو با عینک دیدم باز هم نشناختمش، اما این بار اون گفت: ببخشید شما رو به جا نمیارم،شما؟ این جا بود که فهمیدم این مشکل فقط مال من نیست.
حالا دارم ازشما می پرسم، شما؟
یاحق!
چرا به سنت دیرینه وبلاگ نویسی بازگشتم؟
تا اونجایی که یادم میاد من خیلی نوشتنم خوب نبوده ، اما گه گاهی برای خودم یک چیز هایی می نوشتم. یه وبلاگی وقتی اول دبیرستان بودم داشتم (بهتر بگم با بچه ها داشتیم) که توش به نسبت خوب می نوشتیم. اوضاع واقعن داشت خوب پیش می رفت که با عنایت هاست گرامی زحماتمون به فنا رفت و پروژه متوقف شد. بعد از اون یه وبلاگ درست کرده بودم که توش مطالب خاصی رو می گذاشتم که اون هم پس از یه مدتی متوقف شد(چون دیگه حالشو نداشتم ادامه بدم). اما الان میخام یه جایی داشته باشم بیشتر برای خودم. ایدش بر می گرده به این که چند وقت پیش زد به سرم ایمیل های گذشته رو بخونم. تفریح شدیدن سالم و جالبی بود. با خوندن بعضی ایمیلا احساس کردم که چقد فرق کردم:چه تو نحوه صحبت کردن و چه فکر کردن. کلی احساس پیری کردم. بعضی خاطره ها هم که زنده میشدن و این خیلی خوشحالم می کرد. بعد از اون به این نتیجه رسیدم که یه چیزایی باید از الانم بمونه که بعدن که برمی گردم پشتمو نگاه می کنم یه چیزایی رو یادم بیاد. حداقل این فیلم زندگیمو یکی دیده باشه(خودم). پس اینجا میخام همه جور چیز بنویسم که بمونه. موقع نوشتن این متن همش یاد یه فیلم می افتادم که تو اون هم نقش اول بعد از یه سری وقایع از خودش پرسید زندگی چیه؟ از ما چی باقی می مونه؟ کی فیلم عمر ما رو می بینه؟ آیا ما هم فراموش می شیم؟ این که کسی یادش نباشه که فلانی هم یه انسان بود همون مردنه؟ و در آخر این که جه جور زندگی کنیم؟
می خوام یکی از کارایی که قبلن می کردم و بعد از یه مدتی کلن فراموش کردم رو هم می خوام زنده کنم.
یاحق!
