نابازبودن

چند وقتیه حس می کنم که به شدت مثل مادر املی ام. مادر املی اصلن دوست نداشت که کسی لمس فیزیکی اش کنه. به هیچ وجه، حتی تصادفی. توی فیلم بهش میگفت ناهنجاری اما من حس می کنم که خیلی هم هنجار بود. من هم همونطورم اما نه به اون شدت. از این که آدم ها حس صمیمی بودن می کنن و دست میذارن یا دست میندازن دور گردن آدم بدم میاد. از این که به بعضیا (که صمیمی نیستم باشون) دست بدم یا روبوسی کنم هم بدم میاد. اما فرق من با مادر املی اینه که من با چیزای دیگه ای هم مشکل دارم. با هر جور تاثیرگذاری ای.

«از این که روم به هر نحوی اثر گذاشته بشه بدون این که خودم خواسته باشم بدم میاد»

وقتی یکی روبوسی میکنه، داره بدون اجازه ی تو به بدنت که مال تو عه یه اثری میذاره و من از این بدم میاد. شاید اسمش بسته بودن باشه و  من آدم «باز»ای نباشم اما اینجوری ام و فکر می کنم هم که درسته، پس «!other people of the world, deal with it» از این که وقتی مشغول کار خودمم distract بشم یا نگاه بشم بدم میاد. از این چیزا زیاد هست اما مهم ترین موردی که می تونم بگم وقته. وقت باارزش. از این متنفرم که یه نفر وقت من رو تلف کنه و باعث بشه وقتم جوری بگذره که خودم نخواسته باشم. هرچند که وقت خیلی کوتاهی باشه. متنفر بودنم هم خیلی هم منطقیه. مگه ما چند بار عمر می کنیم که بقیه با صحبت های احمقانه یا هر چیز خودخواهانه ایشون این فرصت رو ازمون بگیرن. وقت خودمه و حق دارم که نخوام توسط بقیه تلف بشه. از اسمس های تبلیغاتی، پیام های بی معنی، small talk های اجباری، زحمت های کوچیک و و و ... حالم به هم میخوره. چطوری یه نفر به خودش اجازه میده که با ایمیل آموزش دانشگاه که بقیه انتظار دارن یه ایمیل مهم براشون بیاد، یه تبریک مبتذل بنویسه و به همه بفرسته؟ دزدهای واقعی اینان. این آدم های رذل و پست که فکر می کنن همه مثل خودشونن و چون دوست دارن احساس یا هر چیز احمقانه ی دیگه ایشون رو با بقیه به اشتراک بذارن، وقت باارزش بقیه رو می دزدن و هیچ عذاب وجدانی هم ندارن. همین آدمایی که تو خیابون با سوال «میتونم یه لحظه وقتتون رو بگیرم؟» روز آدم رو خراب می کنن. نه معلومه که نه! مثل اینه که من بگم می تونم نصف اموالت رو بگیرم؟ یا اونایی که زنگ خونه رو میزنن و افکار چرت و پرتشون رو تبلیغ می کنن. نمیدونم چجوری بگم اما متنفرم از این که حتی یه لحظه از وقتم جوری که خودم میخوام صرف نشده باشه.

راجع به ریشه ی این موضوع که فکر می کنم علتش رو تو این می بینم که بعضی آدما از خودشون چیز firm ای دارن و بعضی ها هم به شدت از بقیه تاثیر میگیره، البته این متغیره و به زمان وابستس. من الان از اون دسته ای ام که افکارِ خاصِ خودم، علایقِ خاصِ خاصِ خودم، روش های خاص تر خاصِ خودم رو دارم و دوست ندارم هم که علایق بقیه رو به زور تجربه کنم و یا این که خودم رو به خاطر این که بقیه فلان جوری ان تغییر بدم.  یادم میاد یه شب یه بنده خدایی خوابگاه مهمون بچه ها شده بود و خیلی شخصیت برونگرای عجیبی داشت. تقریبن با اکثر آدمایی که توی دانشگاه می شناختم تو موقعیت های مختلف آشنا شده بود، با وجود این که خودش اصن شریف درس نمی خوند. بعد این آدم هی سعی می کرد با من دوست بشه(از همین دوستی های الکی که امروز بهش میگن کانکشن و متخصصین linkedin هر روز میگن که expand your network cause blah, blah, blah) و من اصلن نمی تونستم تحملش کنم. اون هم درک نمی کرد (اینجاهارو دارم فاکتور میگیرم که چه اتفاقات خنده داری افتاد) و آخر هم هیچ وقت نفهمید که شاید من دوست نداشته باشم با همه آدما دوست بشم و به هر چیزی ابراز علاقه بکنم و وقتم رو با هر کسی بگذرونم. خیلی سعی کرد اما خب نشد. بعضی وقت ها به بدترین عذاب برای خودم که فکر میکنم، خودم رو توی یه سلول می بینم که با یه برونگرا گیر افتادم.

همیشه اینجوری بودم اما الان شاید به خاطر شرایط کرونا و قرنطینه بیشتر دارم این قضیه رو حس می کنم. خیلی آدم بسته ای ام. علایقم هم بسته ان. احتمالن برای همین نمی تونم با کسی دیگه فیلم ببینم. شاید این بسته بودن به نظر بعضی آدما بد باشه(خودم ابدن اینجوری فکر نمی کنم) اما ویژگی خوبی که دارم اینه که وقت کس دیگه ای رو هدر نمیدم. تا موقعی که با کسی واقعن کار مهمی ندارم وقتش رو نمیگیرم. یا اگه با کسی کار دارم همیشه قبل از زنگ زدن اول بهش پیام میدم و توی پیام کامل توضیح میدم که موضوع چیه. وقتی یه صحبت رو ادامه میدم که مخاطبم خودش ادامه بده و ... البته به خاطر درونگرا بودن با آدمای کمی در ارتباطم و همونا هم آدمایی ان که دوس دارم باهاشون ارتباط داشته باشم و خب برای اونا بسته نیستم اما از این که مجبور باشم وقتم رو برای بقیه بگدرونم متنفرم.

در پایان هم امیدوارم آدمای مثل من زیادتر بشن یا حداقل عقیدشون رو ابراز کنن و دست این سارق های وقت کوتاه تر بشه.

Cat Version of Me (Maybe I am a cat too!)

Disclaimer: I'm ok with my kind of humans and all kinds of cats